Her i det rosa huset har eg budd, (vindauget oppe t.h.), med adr: 75 meter nord for hotel La Riviera 🙂

No står heimreisa for tur! Tida her – 9 veker – har gått fort. Samtidig kjennest det som evigheiter sidan eg kom! Rart at eg no skal heim att!

Her i Costa Rica seier dei berre «Buenas» i staden for «Buenos días» eller «Buenas tardes/noches» (God dag/ettermiddag/kveld). Kanskje er det eit uttrykk for deira avslappa «Pura vida»-haldning? Ikkje veit eg!

Eg har opplevd mykje. Diverre vann eg i uhell-lotteriet og fekk denguefeber, og det er som eit lite «svart hol» i tida her. Ei veke med feber og to veker til å komme meg på…… Tenk at det tok så lang tid før energien og matlysta var tilbake! Men elles har eg hatt det veldig bra!

Byen som eg såg på som ei litt sjokkarta oppleving å komme til, skal eg no reise frå. Litt vemodig, for eg har blitt litt glad i denne byen, og folka her.

Liberia

Eg kjem til å sakne dei mange som smiler og helsar på gata, – noko som er høgst uvanleg heime!!!!! Og å sjå alle dei gode klemmane som eg ser dei gir kvarandre, gode vener, når dei møtest. Og måten gutane – både unge og eldre, helser på kvarandre: «Give me five» + fingerknokane mot kvarandre, eller berre fingerknokane! Og alle «Con mucho gusto» – som folk svarar, når du takkar for noko = «med stor glede/fornøyelse (for å bruke eit godt nynorskord….)

Eg kjem til å sakne fuglekvitteret i parken frå kl. 17 til 18. Eit øyredøyvande leven av store mengder svarte fuglar, som samlar seg her ved solnedgang, i trea og på tak og straumleidningar.

Eg kjem òg til å sakne å «berre» vere skuleelev, og kunne rusle til skulen i bedageleg tempo (har øvd meg på å gå seint…Hehe 🙂 ) – i sol og varme. Eit privilegium!

Liberia

Og eg kjem til å sakne den fløyelsmjuke varmen om kveldane. Kanskje blir det også rart å ikkje vakne til sollyset og hanegal i 5-tida når eg kjem heim til Norge i desember månad…..

Og – så har eg nesten begynt å synast at denne byen er no i alle fall litt fin…. 🙂

Har til og med vent meg til å dusje og vaske håret i kaldt vatn. Dei aller fleste husstandane her i Costa Rica har ikkje innlagt varmt vatn, og i denne varmen er det fort gjort å venje seg til det. Også har dei berre halvautomatiske vaskemaskiner, med vask i kaldt vatn, men merkeleg nok ser det no ut som det blir  reint…. (Skjønar ikkje kvifor dei ikkje

Liberia

satsar på solceller her, men det er vel for dyrt, kanskje.)

Eg kjem ikkje til å sakne dei holete fortaua! Her er ikkje eitt einaste fortau der du kan rusle i eigne tankar – utan å sjå deg føre. Då ligg du der før du får sukk for deg!

Måtte eg komme tilbake til dette vakre landet ein gong! Her er så grønt, og så masse plass! Nesten som i Norge, her bur berre rundt 4 millionar menneske.

Ned her, 25 m nord for hotel La Riviera…..

Eg har hatt så mange flotte opplevingar her og flotte turar, men ingen stad kan matche Río Celeste! Den staden kjem eg aldri til å gløyme, berre så vakker! Har prøvd å dele mine opplevingar med alle dokke heime så godt som muleg. Ein del har respondert, og det har betydd mykje for meg!

No er det jobb som ventar, og 5 prøvebunkar….., men også førjulstid. Julebaksten trur eg at vi «kjøper sjølv» – også i år. Der er så mange heimebedrifter som treng også vår støtte, og den skal dei få 🙂

Men først og fremst så skal det jammen bli utruleg godt å komme heim att til mi kjære familie 🙂

Takk for laget – og for turen 🙂

Holete fortau…… 🙂

Holete fotau….

Masse folk på Plazaen mellom kyrkja og parken i Liberia.

Rart å vere med på seremonien – å tenne julegrana – i 25 graders varme. Stappfullt av folk på Kyrkjeplassen ved parken i Liberia, og julegrana var ikkje gran frå Norge, men kunstig juletre. Dekorert med lys og reklamelogoar for mobiltelefonselskapet Kölbi………. D.v.s. sponsa juletre-seremoni! Ja ja, ein ven seg vel til alt, kanskje?Taler, underhaldning av ulikt slag – mellom anna fin song, akkompagnert av orkester med nisseluer.

Orkester med nisseluer.

Her var det sommarkledde folk, og ungar som åt is – som om det skulle vere

Julegran sponsa av mobilselskapet Kölbi……

17.mai heime. Full aktivitet i parken, av underhaldning med klovnar for ungane, eller frie syslar – som skateboard, i paviljongen. Folk kosa seg. Dei som ønska det, kunne kjøpe seg grillmat, eller sukkerspinn, is eller andre søtsaker, om det var det ein hadde lyst på.

Kjekt å oppleve ein annleis 1.søndag i advent 🙂

Full konsentrasjon om isen….

Denne 3-åringen sjarmerte meg med sin iver ette å lære å stå på skateboard 🙂

Julegrana i dagslys…..

Lettekledde, både vaksne og barn.

Krokodiller i elva Tempisque.

Då har eg altså endeleg fått sett krokodiller  som lever i fridom – i elva Río Tempisque i Parque Nacional Palo Verde, Costa Rica! Det var kjempespennande og ei stor oppleving for meg! Berre 1 meter frå meg, stirra meg inn i auga – kjendest det ut som……. Utrulege dyr, og det dyret som – saman med hai – tek livet av flest menneske…………. (Skrekk og gru!)

Eg har altså vore på tur igjen. Leigde «Offi» som sjåfør og guide også denne gangen, lett å ty til dei ein kjenner. På vegen til Palo Verde, stoppa vi og såg på brøleapar, to familiar som budde på same staden. Artig å sjå dei på så nært hald.

Elvebåt på Tempisque.

Vi blei med ein elvebåt på elva Tempisque inne i nasjonalparken, og vi fekk sjå ulike dyr. Mellom anna utruleg flotte og fascinerande iguanar. Fleire digre hannar, som var i paringsmodus og «brusa» seg for hoa. Hannane skiftar farge frå oransje til grå i denne tida, hoa er grøn.

Iguan-hann, i ferd med å bli grå.

Han og ho.

Vidare såg vi diverse fuglar. 300 ulike artar finst det her, vi såg berre nokre, sjølvsagt. M.a. white heron.

White heron.

Hadde også stor underhaldning av kvitansiktsapane. Dei var så  sjarmerande, hoppa om bord i båten, og klatra opp på hauet til folk. Dei bevegde seg med stor smidigheit og spenst, og halen brukte dei som sikring, viss dei var redde for å falle i elva – til krokodillene….

Kvitansiktsape.

Uventa lunsj hos gjestfrie costaricensarar.

På vegen tilbake, var vi innom søskenbarnet til «Offi», Roberto, og rause som dei er, costaricensarane, blei vi invitert på lunsj! Roberto eigde ein diger gard, og var begynt med bøffeldrift. Planen var å starte med riding på bøffel, for turistar. Sjølve bøffeldrifta var leda av Carlo. Han var frå Guatemala, hadde jobba med bøffel i over 20 år, og var tilsett på den farmen der Roberto kjøpte kveg i Guatemala. Han blei hyra av Roberto til jobb i Costa Rica – for å bygge opp drifta på denne garden. Kone og to barn var att i Guatemala, og no jobba han med å ordne alle papir, for å kunne få familien sin også hit. Planen var å bygge hus når opplegget med turistane var i gang. No gledde han seg til ein månad fri i samband med jula, til å reise til familien. Han var ein kunnskapsrik og svært positiv person, og svært glad i dyr.

Carlos var godt kjend med bøflane, desse er drektige hoer.

Vi blei med han for å sjå på bøflane, og på vegen fekk vi sjå papegøye – rød macaw (bilete frå google). Den var diger, og flott og fargerik. Hoa låg på egga i reiret, inne i ein trestamme. Ho var den einaste eg klarte å zoome inn, hannen stakk av! Carlos fortalde at han passa på dette paret, for at folk ikkje skulle kunne stele – for å selje – ungane når dei kom ut.

Nok ein fantastisk tur og dag i Costa Rica 🙂

Rød macaw-papegøye passar reiret.

Rød macaw-papegøye

Brøleaper.

Brøleaper.

Brøleape.

Store krefter! Opp og ta ein kjøtbit.

1 meter unna…….

Elva Tempisque.

Sabine lagar tiramisu, og Hellen assisterer.

I morgon reiser Sabine frå det rosa huset, der Hellen og Ashley (og eg) bur, adresse: 75 meter mot nord, hotell Riviera.

Sabine, frå Holland, har vore volontør i 3 månader her i Liberia, og i morgon går turen «on the road again» – med backpack vidare rundt i Costa Rica – først austover til det Karibiske hav, deretter til Panamá, før heimreise rett før jul. Eg har hatt gleda av å bu vegg i vegg, og vi har hatt mange fine turar i lag. Ei strålande frisk jente, som har evna til å spreie glede rundt seg 🙂

Deileg lasagne med salat og rødvin 🙂

I kveld har Sabine laga avskjedsmiddag –lasagne m/ grøn salat og tiramisu til dessert. Den nytte vi i lag alle,  Hellen, Sabine og eg, med nydeleg Riojavin til.

Smakte fortreffeleg 🙂

Sabine.

Hellen og Ashley 🙂

Sabine og eg.

Tydeleg større fattigdom etter passering av grensa til Nicaragua.

Eg gleda meg verkeleg til å reise ein tur til nabolandet Nicaragua. Har vore litt nysgjerrig på korleis det var der. Bestilte ein tur med eit reiseselskap, som reiser dit kvar dag. Passa meg verkeleg perfekt – berre å vere med på eit ordna opplegg, og sleppe å anstrenge meg! Eg hadde valt å vere natta over i Granada, slik at eg kunne sjå litt meir av byen på eiga hand, og bli plukka opp av same selskapet neste dag.

Turen starta i 6-tida fredag morgon, med frukost på Toro Negro her i Liberia. Så bar det av garde på «Panamerican Highway» – som går heilt til Alaska. Så var det sirkuset å passere grensa. Godt vi hadde kjentfolk med, for utan dei hadde det vore vanskeleg å orientere seg i denne «ingenmannslandet» mellom Nicaragua og Costa Rica.

Nicaragua-sjøen er stor som eit hav.

Kontrasten var stor umiddelbart etter grensa. Stor fattigdom var tydeleg.

Første stopp på vegen var Volcán Apoyo, som ikkje er aktiv, og der det no er ein innsjø – Laguna de Apoyo, ved byen Santa Catarina. Det var veldig vakkert der. Vidare var vi innom ein enorm marknad – Masaya, som held til inne i ein stor gammal, flott bygning. Veldig spennande å rusle rundt her, og prøve å finne nokre fornuftige gåver å ha med seg heim 🙂

Masse vindmøller undervegs.

Her var det ei familie som selde ferskt svinekjøt undervegs – i varmen…….

På toppen over laguna til volcan Apoyo.

Og skulle det vere ein skulptur av noko slag?

Vidare drog vi inn i Parque Nacional del Volcán Masaya. Ca 2000 moh. Denne vulkanen er aktiv, hadde sitt siste utbrot i 1772, då eit enormt område blei dekka av lava. Det er forbode å vere på toppen meir enn 10 minutt, pga av gassane der, og – kor tid kjem neste utbrot? Området rundt var heilt spesielt, med berre gras som vaks der, og det var utruleg spennande og stå og kikke ned i krateret, og sjå røyken komme opp.

Volcan Masaya, siste utbrot 1772.

På veg til toppen, tydeleg med eit kors.

Fra krateret.

Spennande med vulkanar…. 🙂

Deretter var det Granada by. Spanjolane tok med seg over namna på spanske byar, og dette er då søsterbyen til Granada i Spania. Her var det lunsj, før eg forlét gruppa og fann mitt hotell – Alhambra, også det eit namn som vi kjenner frå Granada i Spania. Midt på plaza´en i sentrum budde eg, det var perfekt.

Å få seg kaffi, var ikkje lett…..

Sette meg på plaza´en for å ta meg ein kopp «café con leche» – trudde det skulle vere enkelt. Men nei! Mjølk hadde dei ikkje, heller ikkje fløyte, så eg måtte ta den «negro» – svart kaffi, ½ $ / kr. 3,-, og det var greitt. Men det var omtrent som såpevatn, og teskeia var ei suppeskei. Eit synleg teikn på at her måtte dei klare seg med det dei hadde.

Her var òg tiggarar som følgde etter meg. Men folk verka vennlege.

Dagen etter tok eg hestedrosje rundt i gamledelen av Granada, det var artig. Etterpå gjekk eg opp i tårnet på kyrkja «La Merced», for å nyte utsikta over byen. Synst Granada var ein koseleg by, med smale gater, og hus i kolonistil, bygd rundt ein eigen plaza / hage inne i garden. Også den flotte plaza´en i sentrum var noko spanjolane «tok med seg».

Hestedrosjer var vanleg, og ei viktig næring.

Plazaen i sentrum av Granada.

Klar for tur i Gamlebyen.

Ein av dei eldste bygningane i byen, som ikkje gjekk med under ein brann, der mange gamle bygningar blei øydelagt.

Denne muren blei bygd for å skilje dei innfødde frå spanjolane….

Det gamle sjukehuset, som no skal restaurerast og byggast opp att i same stil.

Gutar som jobbar på ein hengekøye-fabrikk.

Utsikt frå tårnet i kyrkja Merced.

Utsikt frå tårnet i kyrkja Merced.

Utsikt frå tårnet i kyrkja Merced, mot den nye kyrkja på plaza-en.

Avslutninga på turen var ein båttur på Nicaragua-innsjøen. Her er det mange små øyer, og her er det berre rikfolk som bur! Truleg har dei berre fått kjøpe opp desse øyane! Kvalmt! Her ver det eine huset finare enn hitt, og kontrasten var stor då vi kom tilbake og såg husa der vanlege folk budde!

Glimt frå båtturen rundt dei mange øyane i Nicaraguasjøen.

Og her er dte berre rikingar som bur!

Ikkje fullt så høg standard her.

I Nicaragua er det no planar om å bygge ein kanal, lik Panama-kanalen. Planane var der på starten av 1900-talet, men USA sette ein stoppar for dei planane den gangen, fordi dei hadde økonomiske interesser i Panamakanalen. Det kostar mykje for eit skip å passere her, og kinesarane har vunne rettigheitene til å bygge ein ny kanal i Nicaragua, og drive den i 50 år. Miljøvernarane er i harnisk, i flg media, fordi kanalen er planlagt lagt gjennom Nicaraguasjøen, og vil true dyre- og fuglelivet der. Så spørst det om det er pengemakta eller andre som skal få råde. Men tydelegvis, og i flg guiden vår, så skapar dette ny optimisme, og kanskje til auka velferd for folket i Nicaragua?

Juletreet i all sin prakt på grensa mellom Nicaragua og Costa Rica.

Eg er glad eg har fått sett ein liten del av Nicaragua – og fått nokre minne med meg derfrå.

Etter den trøkken med dengue-feber, så har eg drøymt om å gå ut og ete ein skikkeleg saftig biff! I går, fredag, var tida for å gjere det! Sabine og eg gjekk på «Toro negro» «downtown», og hadde eit herleg måltid. Til og med vin til maten, det er ikkje ofte det har skjedd her. Vi hadde også veldig hyggeleg selskap ev ein spansk kollega av Sabine, Nora, ei lita stund.

Eg åt «filet mignón», med tilbehør, og Sabine hadde fisk.

Trur eg fekk bra påfyll av jarn – for ei stund…..

Skal det vere ein Filet mignon?

Eller litt fisk?